Hayata veda eden babalar...

Dün yakın bir arkadaşım babasını bu hayattan uğurladı.

O da babası ile çok vakit geçirmemiş, çok paylaşımı olmamış.

İleride anı bankasından çıkartacak baba-kız anısı çok yok yani.

Okula başlarsın, mezun olursun, ilk aşkından ayrılırsın, canın acır, başını dayayacak omuz ararsın, ilk işine başlar, ilk maaşınla ailene-sevdiklerine tatlı ikram edersin, ara ara tökezlersin, mucizelere, başarılara imza atarsın, mutlulukların, mutsuzlukların ayyuka çıkar, içinden taşar, anlatmak istersin. Evlenirsin, çocuk sahibi olursun. Hele imzayı atarken "baba adınız?" sorulduğunda babanın adını söylerken hem kendin hem de yakınlarının boğazında bir yumru olur, geçiştirmeye çalışırsın. Zaten en iyi yaptığın iş haline gelir baban aklına düştüğünde kendini avutup, geçiştirmek.

Hele babalar günü ayrı bir sıkıntıdır. Hem de öyle anneler-babalar-sevgililer-çevre-hayvanları koruma v.s. gibi özel günleri seven, kutlayan biri olmadığım halde.

Bende özlüyorum babamı. Çok özlüyorum.

Yazdıklarım benim hissettiklerim aslında. 16 yıl olacak bu yakınlarda kendisini uğurlayalı. Tek avuntum beni her sorulduğunda mutlu eden soyismim. Babamdan kalan tek şey ve çok kıymetli.

Ne mezun olduğumu gördü, ne başarılarımı, ne mutsuzluklarımı. Kızkardeşimin evlendiğini, torunu olduğunu. Annemin yaş aldıkça daha güzel bir kadın olduğunu.

En çok canım sıkıldığında arıyorum ve keşke babam yanımda olsa diyorum. Saçımın okşanması isteği yaşım kaç olursa olsun devam ediyor çünkü. Hiç babamın prensesi olamadım ben. Olamayacağım da.

Ama mutlu baba-kız gördüğümde gülümsüyorum. Yüreğim burkulmuyor. Ne güzel diyorum benim istediklerimi yaşayabilenler var.

Dileğim ileride bir çocuğum olursa baba-kız yanyana geldiklerinde dünyanın en güzel baba-kızı olsun. İlişkileri her daim güzel olsun.

Bir dilek daha. Eşimin babası hayatta olsun ve "baba" kelimesini şu hayatta bende söylemiş olayım.